ακμή-παρακμή-θάνατος

     Αυτό που ξεχνάμε όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι καθώς περνάνε τα χρόνια είναι πως όλοι θα πεθάνουμε. Το πότε δεν το ξέρουμε. Γιατί όμως συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε αθάνατοι; Με το που φύγουμε θα γίνουμε μια φωτογραφία στα σπίτια των παιδιών μας (στην καλύτερη περίπτωση). Από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα πηγαίνουμε. Στη μέση η ζωή. Πόση έχθρα, πόση πονηριά και κακία χωράει στο διάστημα που μας χαρίζεται σε αυτή τη Γη; Κάποτε ένας δάσκαλος είχε πει ότι η ζωή όλων των ανθρώπων, οργανισμών και πολιτισμών καλών και κακών ακολουθεί την ίδια πορεία: ακμή-παρακμη-θάνατος. Πώς μέσα σε αυτή τη διαδρομή δεν κοιτάει ο καθένας να προοδεύσει, να βρει τις κλίσεις του, να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να γίνει καλύτερος, να συγχωρήσει; Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να πάει μπροστά, αντί να ζει μια ζωή μέσα στο φόβο, την κριτική και την κακία. Κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του σταυρό και πολλές φορές δεν έχουμε καμία εικόνα για το τι μπορεί να περνάει ο διπλανός μας ακόμα και αν είναι ένας πολύ δικός μας άνθρωπος. Πόση μοναξιά, δυστυχία και πόνος κρύβεται άραγε στον κόσμο; Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να σε πατήσει σαν άνθρωπο, να σε εκμεταλλευτεί και να ζει σε βάρος σου. Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο άνθρωποι λοιπόν μπας και φωτίσει λίγο αυτό το σκοτάδι του κόσμου που ζούμε. Κλείνω με την γνώση ότι είναι στο χέρι μας να μην περάσουν τα τραύματα και τα απωθημένα μας στις νέες γενιές και με την ελπίδα ότι αυτές θα είναι καλύτερες από τη δική μας! 

το δώρο του θυμού!

                                               Οι ημικρανίες. Οι ημικρανίες λένε ότι είναι αποτέλεσμα χρόνιου συσσωρευμένου θυμού. Εγώ θα το πάω ακόμα πιο πίσω. Επί χρόνια δέχεσαι και υπομένεις συμπεριφορές που είναι πάνω από αυτό που μπορείς να αντέξεις. Έτσι αφήνεις τον εαυτό σου αφρόντιστο και τις ανάγκες σου παραμελημένες. Αλλά συνεχίζεις... Μαζεύεις αρνητικότητα, τόση που όταν φτάσεις στο αμήν δεν σου έχει μείνει πια τίποτα να επουλωθεί. Κατά κάποιον τρόπο ο θυμός μας προστατεύει από ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε. Ναι είναι καλός ο θυμός, είναι φίλος μας γίνεται πηγή ζωής και ενέργειας. Σε μαθαίνει μέχρι που μπορείς να αντέξεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου και να μην γίνεσαι άλλο υποχείριο αδηφάγων ανθρώπων που σε χρησιμοποιούν και κοιτούν μόνο να παίρνουν από εσένα. Όταν ο θυμός γίνει οργή δεν υπάρχει επιστροφή. Το θέμα είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι το θυμό σου προς όφελός σου και να μην σου καταστρέφει την υγεία. Πόσα αυτοάνοσα, πόσοι καρκίνοι τρέφονται από την αρνητικότητα που διαβρέχει τις ζωές μας; Η γαλήνη μέσα σου θα γυρίσει όταν αποδεχτείς το θυμό σου και μάθεις να τον χρησιμοποιείς προς όφελός σου. Τι έχει να σου διδάξει; Γιατί αγανακτείς; Ποια κουμπιά σου πάτησαν; Μέχρι πότε θα ανέχεσαι καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν και σου φθείρουν την ψυχή; Η σοφία που θα έρθει μετά τη διαχείριση του θυμού είναι το δώρο σου. Δέξου το και αγκάλιασε τον εαυτό σου που για μία ακόμα φορά τα κατάφερε και προχώρα! 

Το βιβλίο της Αγνής Μαριακάκη <<Σου αξίζει να ευτυχήσεις>> αποτελεί έμπνευση για το κείμενο αυτό αλλά και για επόμενα που θα ακολουθήσουν. 

10 years writer's block

 

        Συγγραφικό μπλοκάρισμα ; Ναι ! Ταυτόχρονα παρακολουθώ από το Youtube το σεμινάριο της φίλης μου της Μαρούλας για την αυτοέκφραση και την αυτοκαθοδηγούμενη γραφή και συνειδητοποιώ ότι πάντα έγραφα από 7-8 χρονών που ξεκίνησα τα ημερολόγια μου μέχρι τα 27. 27-35 έιχα σταματήσει να γράφω. Ίσως μόνο σε σημειώσεις στο κινητό. Τώρα που είμαι 36 έχω ξαναξεκινήσει με αφορμή τις ερωτήσεις του σεμιναρίου αλλά θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε η γραφή που άρχισε πάλι να ρέει (που λέει και η Μαρούλα) και ξεκίνησα και ημερολόγιο και το παλιό μου blog στο οποίο έγραφα επίσης προ δεκαετίας, οπότε excuse the mess για τα προηγούμενα γεγραμμένα. Blue rose bitch για κάποιο λόγο ακόμα με εκφράζει κι ας έχω αλλάξει χρώμα πιο σε black rose bitch είμαι πλέον. Λοιπόν μου είχε λείψει τόσο πολύ που τα δάχτυλα μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο και δεν σταματάνε. Αυτό το συγγραφικό κενό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κάποτε τα ημερολόγια μου διαβάστηκαν από άτομα που δεν έπρεπε και ένιωσα τόσο εκτεθειμένη που άρχισα να γράφω υπολογιστή με μυστικά αρχεία και κρυφές αποθηκεύσεις με άλλα ονόματα. Στην πορεία αυτή η μυστικοπάθεια με κούρασε πολύ και σε συνδυασμό με μια εξωτερική παράκληση <<σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις να μιλάμε αντί να γράφεις>> . Το δέχτηκα και τι δεν δέχτηκα δηλάδη σε εκείνη τη σχέση. Όμως ότι και αν δέχτηκα ποτέ δεν ήταν αρκετό και τελικά τελείωσε και η σχέση και οι απαγορεύσεις. Μέσα μου όμως συνέχισε να υπάρχει η σύγκρουση και δεν συνέχισα να γράφω παρά 10 χρόνια αργότερα που απενοχοποίησα τη γραφή. Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα στο μυαλό μου τις φωνές των ανθρώπων μου να μου λένε <<Μην γράφεις τα προσωπικά σου δημόσια. Εκτίθεσαι.>> , <<Καλά πάλι γράφεις;  Σταμάτα επιτέλους>> και <<Σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις>>. Πόση κρυφή καταπίεση όλα αυτά τα χρόνια για κάτι που τελικά ρέει μέσα μου και δεν μπορώ να το απαρνηθώ (πάλι).  Το 'χω πως το λένε. Το γράψιμο είναι...εγώ. Πόσα χρόνια χαμένα ή και όχι, γιατί δούλεψα πολύ αυτά τα χρόνια με τον εαυτό μου, διάβασα βιβλία αυτοβελτίωσης, συνεργάστηκα με τη φίλη μου τη Μαρία την ψυχολόγο και έζησα ουκ ολίγα. Έκανα δουλειά και να 'μαι 10 + χρόνια αργότερα να μεγαλώνω το παιδί μου και ταυτόχρονα να δίνω στον εαυτό μου ως μαμά την αγάπη, τη φροντίδα και την κατανόηση που είχα ανάγκη ως παιδί. Δεν κατηγορώ κανέναν, η συγχώρεση των γονιών ακολούθησε τη συνειδητοποίηση της αφροντισιάς μου. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Τα υλικά αγαθά πάντα υπερνικούσαν την φροντίδα των συναισθημάτων και του ευαίσθητου παιδικού ψυχισμού. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που τα τακτοποιείς σε κουτιά όλα αυτά που έχεις ζήσει και προχωράς τη ζωή σου. Προχωράμε λοιπόν. Εμπρός! Θα τελειώσω λοιπόν σήμερα με το ρητό του Ray Bradbury που είπε <<Πρέπει να ξέρεις πώς να δέχεσαι την απόρριψη και πώς να απορρίπτεις την αποδοχή!>>. Τώρα πλέον ξέρω πόσο πολύ η γραφή είναι κτήμα μου και δεν με σταματάει τίποτα πια. 

Οδός αβύσσου αριθμός 0

Είναι ο βίος φυλακή 

Κι η φυλακή είναι τάφος

Απου χει μέσα ζωντανούς

Και τσι κρατά στο χώμα.

...........................

Χεράκι μέσα στην καρδιά 

Μπαίνει και την τραβάει 

Πίσω σε μια στιγμή 

Να έρθει μην πονάει.

............................

Μητέρα κράτησε καλά 

Τον όμορφο το γιο σου

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου

Ούτε το θανατικό σου.

.........................

Το τέλος ήτανε κοντά 

Σπασμούς είχε το σωμα

Μα η μοίρα ήθελε να δω

Τω μαθιω σου τ' ομορφο το χρωμα.

...........................

Ο χορός της αρκούδας

         

Κάποτε είχα γράψει σε ανάρτηση μου ότι νιώθω ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν εκείνη την καφέ αρκούδα από τα παλιά 🐻 που χορεύει καθώς τη σέρνουν από τη μύτη με ένα χαλινάρι. Να λοιπόν 11 χρόνια αργότερα να συνεχίζω το blog μου που είχα ξεχάσει την ύπαρξη του (σχεδόν) για πάνω από δέκα έτη να χορεύω το χορό της καφέ αρκούδας με ένα αρκουδάκι πάνω μου, το οποίο με έχει κάνει να αναθεωρήσω και την ίδια μου την ύπαρξη. Μια ύπαρξη που άλλοτε με κουραζε και η ανάσα της και τώρα προσέχω με κάθε τρόπο να τη βελτιώσω γιατί χρωστάμε ένα μέλλον και ένα παρόν στους ανθρώπους που φέρνουμε στη ζωή. Θα συνεχίσω να γράφω σε αυτή την πλατφόρμα πιο πολύ γιατί η μετουσίωση του εαυτού μου από blue rose bitch σε κάτι άλλο το οποίο ακόμη διαμορφώνεται έχει ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μερικούς. Οι υπόλοιποι απλά dismiss babies. Η μεταμόρφωση μου από ελεύθερη κοπέλα χωρίς όρια, περιορισμούς και φόβους μετατράπηκε εν μια νυκτί σε μαμά υπεύθυνη για έναν άνθρωπο που εξαρτάται απόλυτα από εμένα. Όμως η μετουσίωση από blue rose σε κάτι άλλο έχει ως ενδιάμεσο σταθμό το black rose. Σε αυτή τη μαύρη εποχή θα αναφερθώ στις επόμενες δημοσιεύσεις μου, η οποία ήταν από την ημέρα της γέννας μου και για την ακρίβεια τρεις ημέρες μετά τη γέννα μου μέχρι περίπου 9-10 μήνες μετά από αυτή. Αλλά αρκετά έγραψα για τώρα μετά από έντεκα χρόνια έχουμε καιρό να κάνουμε catch up και να σχολιάσουμε διάφορα θέματα που αφορούν την προεκλαμψία, εκλαμψια και γενικά τις δυσκολίες του να φέρνεις στη ζωή έναν άνθρωπο και να πορευεσαι χωρίς εξωτερική βοήθεια από τούδε και στο εξής. Όμως όλα γίνονται εκτός από του σπανού τα γένια που λέει χαριτολογώντας και ο άντρας μου, το στήριγμα μου και συνοδοιπόρος εδώ και σχεδόν 9 χρόνια. Καλώς ήρθατε στην εποχή του μαύρου μου τριαντάφυλλου. Black rose era. 

μικροταξιδάκι!

βλέπω τόσους προβληματικούς ανθρώπους κάθε μέρα... και αναρωτιέμαι ώρες - ώρες ... μα πώς γίνεται οι τόσοι "προβληματικοί" να είναι τόσο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους και να σου κάνουν κι από πάνω, ένα σωρό ερωτήσεις - κρίσεις... μα, τόση κριτική; αντί να κοιτάει ο καθένας τον απατό του και να προσπαθεί να γίνει καλύτερος-η??? ας κάνει ο καθένας αυτό που μπορεί για να ζήσει με αξιοπρέπεια το μικροταξιδάκι σε αυτή τη γη που λέγεται ΖΩΗ!

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ, ένα αρθρο αυτούσιο από το pillowfights. Έτσι μια κατάθεση ψυχής από τη Μαρία Παναγιώτου

Απόψε στο φιάσκο της ζωής σου τα θυμήθηκες όλα. Όσους ήρθαν, έφυγαν και σε ρήμαξαν. Παίρνεις ρόλο μαζοχιστή για να χτυπήσεις αδυσώπητα εσένα. Ουρλιάζεις μα δε σ’ ακούει κανείς. Το δάκρυ κορόμηλο. Κατεβάζεις παντζούρια και κλείνεις διακόπτες. Στην πόρτα κρεμάς «no entry». Προσπαθείς να μετρήσεις τις πράξεις τους και τελικά μετράς τα λόγια τους. Λόγια χιλιοειπωμένα που τελικά γίνονται πλατινένια. Ξεθάβεις από το συρτάρι όλο το παρελθόν. Σε μεθάει. Όχι το παρελθόν, το κόκκινο κρασί που πίνεις. Αυτό που πίνατε τότε, θυμάσαι; Ανοίγεις το λαμπατέρ που σου δώρισε. Βάζεις να παίξει το cd με μια εξαιρετική αφιέρωση πάνω για ότι πιο σπάνιο συνάντησε σε σένα. Εκείνη η φωτογραφία σε κοιτάζει ώρα τώρα να σου θυμίζει ότι δεν έχει λόγο να στέκει εκεί. Πού να ‘ναι αυτοί που σου τάξαν να μη φύγουν ποτέ; Πώς στα δύσκολα μοιάζουν όλοι χιλιόμετρα μακριά κι ας μένουν στο επόμενο στενό; Να την! Η ανάγκη σου να κουρνιάσεις πάλι στον κόσμο των άλλων. Ώρα 1:37, αποκαλείς τον εαυτό σου μπαγάσα. 2:16, Ξαπλώνεις τελικά με τα χέρια γύρω από το σώμα και το αγκαλιάζεις σφικτά. 3.59, Σφίγγεις τα μάτια για να διώξεις εικόνες και μες το δάκρυ σου σκας ένα χαμόγελο πίκρας. 4.08, Κοιμάσαι. Έτσι κρυφά τις νύχτες γίνεσαι για σένα σύντροφος, φίλη, κόρη, αδελφή. Για ‘σένα. Όταν έχουμε το ενδιαφέρον και την προσοχή των άλλων καλύπτουμε μια βασική ανάγκη, αυτή της εγκατάλειψης. Αν δεν είχε αυτή την ανάγκη ο άνθρωπος δεν θα γράφονταν τόσα τραγούδια, δεν θα υπήρχαν τα συναισθήματα, δεν θα υπήρχε το αλκοόλ ούτε τα μπαράκια, δεν θα υπήρχαν καψούρηδες να ξημεροβραδιάζονται Ÿ ούτε θα τραντάζαμε στο κλάμα με το που έφευγε η μάνα μας όταν ήμασταν τριών γιατί στο τοσοδούλι ανώριμο και παιδικό μυαλουδάκι μας θα μας εγκατέλειπε για πάντα. Δεν είσαι τριών πια. Έγινες ενήλικο γαϊδούρι. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί το ενήλικο γαϊδούρι ότι κάποιος τον εγκαταλείπει στα δύσκολα, δεν τον θέλει, δεν τον γουστάρει, δεν του κάνει κούκου πια ή τέλος πάντων δεν ταιριάζουν τα χνώτα τους; Επειδή εσύ τα βρήκες σκούρα δηλαδή, αυτός να τσακιστεί να έρθει για τα αναφιλητά της παρηγοριάς; Το πιο πιθανό σενάριο είναι το εξής: να μη σε θέλει κοντά στα δικά σου δύσκολα. Ναι, του στάθηκες. Ναι, περάσατε τόσα πρωινά να λέτε για τα τραυματικά παιδικά σας χρόνια και τις τραγελαφικές καταστάσεις της εφηβείας. Έχετε πιεί κι όλο το Βόσπορο σε σφηνάκια. Το καταλαβαίνω. Σωστά, έχετε ακούσει το τσιγάρο και τη κουβέρτα στα δύο και το κάνατε πράξη. Η μεμψιμοιρία δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν, γι’ αυτό θα συνεχίσω το βιολί συνοδεία με το μπεγλέρι μου. Στην ενηλικίωση, λοιπόν, όταν αισθανόμαστε πως δεν έχουμε την προσοχή των άλλων, την αποδοχή ή το ενδιαφέρον τους, την αγάπη τους ή την κριτική τους (καλή - κακή δεν έχει σημασία), όταν δεν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με τους γύρω μας, τότε ποιοι είμαστε; Γι’ αυτό υπάρχουν τα κόμματα, οι θρησκείες, οι ό,τι λογής κοινωνικές ή ψυχαγωγικές ομάδες Ÿ για την ανάγκη να ανήκουμε κάπου (κι ας το αποκαλείς ενδιαφέρον, πίστη, χόμπι, φιλία, αγάπη). Έχουμε ορίσει αυτόνομα το σημείο αναφοράς μας να ξεκινά και να καταλήγει στους άλλους. Στην υποψία και μόνο ότι είμαστε μόνοι στα δύσκολα, μεγαλώνει η ανάγκη για να απαγκιστρωθούμε. Μετά την εξαφάνιση των απανταχού απόντων στις δικές σου δύσκολες στιγμές, μετατρέπεις τον πλούσιο κοινωνικό σου περίγυρο σε μια μικροκοινωνία. Έτσι υπογράφεις τον επικήδειο των στιγμών σας. Έτσι απομυθοποιείς τα σημειώματα, τις φωτογραφίες, τις αναμνήσεις κι εκείνο το cd. Σύμφωνα με τον αγαπημένο Jorge Bucay, «Δεν μπορείς να ψάχνεις έξω αυτό που έχασες μέσα». Ξύπνα! Δεν είσαι μόνος. Είσαι μαζί με ‘κείνο το είδωλο που πήρε το μάτι σου πριν στον καθρέφτη. Σου έχω ένα νέο. Θα ‘ναι ο συγκάτοικος που έψαχνες. Θα ‘ναι ο σύντροφος. Ο φίλος. Αυτός ο ένας που θα σας χωρίσει ο θάνατος. Μάθε να τον αγαπάς. Θα ερμηνεύσω αλλιώς την «Ιθάκη» του Καβάφη και θα σου πω ότι η πορεία γι’ αυτήν είναι η πορεία να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Μάθε πώς είναι, όχι να πετά η καρδιά στα ψηλά, όχι να βουτά στα βαθιά, μα πώς η καρδιά περπατάει στη στεριά. Με άλλα λόγια, γειώσου. Δεν είσαι αψεγάδιαστος. Κανείς δεν είναι. Μέσα από την πορεία σου να μάθεις να μισείς εσένα, να απογοητευθείς από ‘σένα. Αν φτάσεις στον πάτο η επόμενη κίνηση είναι προς τα πάνω. Έμαθες καλά τους άλλους, εσένα θα φοβηθείς; Για να καψουρευτείς τη ζωή χρειάζεται πρώτα η καψούρα με τον εαυτό σου. Καψούρα με τη μεγάλη σου μύτη, καψούρα με το αλλήθωρο δεξί σου μάτι, με την τριχωτή ελιά πάνω από τα χείλη, καψούρα με τον κώλο-πιθάρι σου (ό,τι διαθέτει ο καθένας). Μάθε να εξαρτάσαι από εσένα. Να ανήκεις σε ‘σένα. Να ανήκεις σε ό,τι είδες, άκουσες, γεύτηκες, μύρισες, άγγιξες. Το ζητούμενο είναι ένα. Να μην αισθάνεσαι μόνος ακόμα κι αν γύρω σου επικρατεί εκκωφαντική σιωπή.

Πηγή: http://www.pillowfights.gr/psycho_culture/item2562/Εκείνοι_που_έφυγαν_στα_δύσκολα
Copyright © pillowfights.gr

black rose number 2

Εδώ και πάλι... για μια ακόμα κατάθεση ψυχής... ένα ακόμα πάθος που δεν μπορεί να ξεχαστεί ... η συγγραφή, όποιος το έχει αυτό το μικρόβιο, θα συνιστούσα να το αγκαλιάσει, να το καλλιεργήσει. Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να το καταπνίξει εκείνο πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει , να ξεπηδάει από μέσα σου... Ξέρεις εσύ! όπως ένα μικρό ποίημα γραμμένο εν βρασμώ ψυχής είναι ικανό για να σε κάνει να ξανακυλίσεις, στην αρρώστια του γραψίματος!

black rose number one

λοιπόν λίγη ώρα μετά την αλλαγή του χρόνου..... η καλύτερη στιγμή να μελαγχολήσεις , ανασκοπώντας όλα αυτά που έχεις ή δεν έχεις κάνει το χρόνο που μόλις πέρασε. είναι τόσο ανούσια η κωδικοποίηση των ετών κάτι απλά για να μας κρατάει απασχολημένους όσο θα δουλεύουμε για το κεφάλαιο χωρίς σταματημό μέχρι να πεθάνουμε. ξέρω .... τόση αισιοδοξία μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα ενός νέου έτους; κι όμως ίσως είμαι μπροστά, ή απλά αηδιαστικά μελαγχολική . κι όμως , θα ήθελα ή ίσως και όχι ,  να είμαι και εγώ αρκετά ανόητη ώστε να απολαμβάνω αυτές τις στιγμές. και όχι δεν είναι αχαριστία, ξέρω πώς είναι να είσαι ορφανός και στην ψυχή και στην πράξη. μόνο θυμό έχω μέσα μου πια, αυτή η σκατίλα του κόσμου που σου πουλάει φιλία και έρωτα και αρχίδια.... σκατά..... με έχει κουράσει αφάνταστα, τα σκατά τα έφαγα με το κουταλάκι. γνωρίζοντας τους ανθρώπους που λένε αγάπησα τα ζώα; ε, αυτό! αφιερωμένο το σημερινό σε όλες τις δήθεν φίλες μου που δεν δίνουν πια δεκάρα και δεν δίνω και γω! black rose number one.

blue_roses_are_turning_BLACK

ήρθε λοιπόν κι αυτός ο χειμώνας ...
μελαγχολικός και αμείλικτος...
μέσα στη ρουτίνα και τη βροχή...
κι εμείς δουλεύουμε, αγαπάμε- αγαπιόμαστε και πορευόμαστε με βαριά βήματα προς το θάνατο...
παλεύουμε με το έξω μας - με το μέσα μας...
εγκαταλείπουμε , εγκαταλειπόμαστε ...
καλό μας χειμώνα!

and the roses turned black!

10 απλοί τρόποι να είσαι καλύτερος συγγραφέας

ΤIME, By Alexandra FranzenThis post is in partnership with The Muse. The article below was originally published on The Muse.






Διασκεδάζεις το γράψιμο; Σου βγαίνει φυσικά; Οι συνάδελφοί σου σε επαινούν;


Συγχαρητήρια! Αν δουλεύεις σε ένα γραφείο ή έχεις τη δική σου επιχείρηση είναι πιθανόν να ξοδεύεις ένα τέταρτο της μέρας σου να κάνεις ένα πράγμα.


Το γράψιμο.


...


Ζούμε σε μία εποχή όπου το γραπτό είναι ο βασιλιάς και αν πρόκειται να γράψεις 40,000 λέξεις το λιγότερο αυτό το χρόνο πρέπει να μάθεις πώς να το κάνεις σωστά!






Ορίστε 10 τρόποι να γίνεις καλύτερος συγγραφέας αμέσως:




1. Να είσαι ξεκάθαρος

2. Μπες στο νόημα

3. Εξήγησέ το όπως θα το εξηγούσες σε ένα 6χρονο

4. Γράψε από το αγαπημένο σου μέρος

5. Δώσε στον εαυτό σου ένα χρονικό όριο

6. Αναρωτήσου, τι θα έλεγε ο ήρωάς σου;

7. Κλείσε δυνατά και αποφασιστικά

8. Χρησιμοποίησε τις 7 μαγικές λέξεις "απλά θέλω να το κάνετε τώρα"

9. Πες το δυνατά

10. Φτιάξε τη μέρα κάποιου με αυτά που γράφεις.

μία αστεία κηδεία

Φορούσε τα καλά του εκείνη τη μέρα. φαινόταν πολύ ψηλός και όμορφος αλλά ήσυχος και αδύναμος. Η κοπέλα ήθελε να κουβεντιάσουνε αλλά με τόσο κόσμο δε γινόταν , άσε που ήταν και λίγο χλωμός. Αυτή πηγαινοερχόταν στο μπάνιο που ήταν εκεί δίπλα μπας και αλλάξει κάτι και φύγει ο πολύς ο κόσμος και τους αφήσει μόνους τους, οι δυο τους να τα πούνε όπως τα λέγανε παλιά. Να πάνε βόλτα δύσκολο εκείνη τη μέρα και κάθε μέρα από εδώ και πέρα. Έτσι γελούσε με το όμορφο χαμόγελό της μπας και πάρουν τις λυπημένες φάτσες τους και τους αδειάσουν τη γωνιά "πάλι θα κλάψω .... πάλι θα γελάσω" τραγουδούσε και χαμογελούσε ενώ το νευρικό της σύστημα κατέρρεε. και όλη την υπόλοιπη μέρα... μέρες. Ομίχλη στην πλατεία σαν ένα βελούδινο στρώμα που καλύπτε το πλακόστρωτο, είχε και κρύο είχε μπει Νοέμβρης πια μα δεν την ενοχλούσε το κρύο, μα η υποκρισία... τόση υποκρισία, και μετά φαγητό ήταν τόσο μα τόσο αστείο. η ομίχλη σαν όνειρο , Εφιάλτης να θέλει να φωνάξει να ζητήσει βοήθεια και να μη βγαίνει φωνή... για ένα χρόνο έτσι ήταν η ζωή της , εφιάλτης και μοναξιά. Τη στιγμή που ο καλύτερός της φίλος κατέβαινε χαμηλά ,  πιο χαμηλά στον Άδη , μια κάποια ασφυξία που δε τους άφησαν για λίγο μόνους να του πούνε ένα αντίο... ένα... αντίο! μα ποιο το νόημα,,,, τώρα πια είναι αργά. δε θα τον ξαναδεί ποτέ. να και μία περίπτωση που μπορείς να πεις τη λέξη ποτέ με όλο της το νόημα!

STOXOI ZWHS

όλοι με κάποιο όνειρο ξυπνάμε που στο τέλος της μέρας το έχουμε ξεχάσει, το έχουμε κλείσει σε ένα αποθηκάκι που βάζουμε όλα τα πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε! όλοι κάτι θέλουμε, άλλος να πάει να μείνει στο εξωτερικό , άλλος να ερωτευτεί άλλος να ξεχάσει μια αγάπη που τον πλήγωσε, άλλος να χάσει κιλά, άλλος να πάρει κιλά, άλλος να έχει υγεία και να αναπνέει και αυτό του είναι αρκετό, κάποιος σκέφτεται ότι θέλει να κάνει μόνο πράγματα και επιλογές στη ζωή του που τον εκφράζουν κι ας μην του αρέσει τίποτα από αυτά που κάνει. το να ακούει κάποιος τις ανάγκες του και τα όνειρα της ψυχής του είναι πολύ σημαντικό , σε δεύτερες ζωές δεν πιστεύουμε και δεν υπάρχουν! ένα είναι το όπλο για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα όνειρά μας, η αισιοδοξία, όσο δεν αφήνουμε κανέναν να μας στερήσει αυτό το χαμόγελο! ακούω τον ήχο μιας πόρτας, πάει να ανοίξει η πόρτα της αποθήκης με τις αναμνήσεις, πάω να κλειδώσω και να τις βγάλω μόνο όταν θα μαι γριά σε μία πολυθρόνα με πολλές γάτες έχοντας ζήσει τη ζωή που ήθελα και θα χρειαστώ μια ανασκόπηση , μια περίληψη του τι έκανα και πως. Αυτό το κλειδί από το αποθηκάκι θα το θάψω στην αυλή. Μίλα όμορφα σε αυτούς που αγαπάς , γιατί οι λέξεις πονάνε μένουν δεν ξεχνιούνται , τίποτα δεν ξεχνιέται . μην πέσεις όμως χαμηλά για κανέναν ακούς ψυχή μ ? κανείς δεν είναι δεδομένος και κανείς δεν είναι τέλειος και ούτε συ να είσαι .

BLACKY

αγάπη μου παντοτινή,
έφυγες ένα βράδυ απ' τη ζωή
χωρίς ελπίδα γυρισμού
μ'αυτό το χάδι αποχωρισμού.
Μικρό το αντίο. Στεναγμός.
Θανάτου σκίρτημα ξανά
Ζωή.

σαν σήμερα... πέθανες, Καρυωτάκη!

Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.




H τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

φωνή αβύσσου αριθμός 17!!

Αυτός πέθανε. Οι ελιές μεγαλώνουν.
Αυτός πέθανε. Τα παιδιά μεγαλώνουν.
Αυτός πέθανε. Εμείς όχι.
Εμείς ζούμε. Ζουμε μια ζωή μισή.
Πονάμε κάθε μέρα
στο βλέμμα της γριάς
που μας πονάει λέγοντας
Αδικίες που κάνει η ζωή.
.........................................
ποίημα λύπης γράφω και γω
καθώς εκείνος που αγαπώ
έχει πεθάνει.
θάνατος μικρός καθημερινός
κι όμως τόσο αληθινός.
Ποίημα ψυχής σου γράφω καλέ μου.
Ψυχή απ την ψυχή μου να σου δώσω
πνοή κι ας πεθάνω
για λίγο να δω από ψηλά
εσένα
να γυρίζεις σε Εκείνη
που σε περιμένει,
ένας στόχος αθάνατος
ο θάνατός μου_η ζωή σου.
.........................................................
έχει μοιράσει ο χάροντας
ζωή σε όλους μα και σε σένα.
Δε βιάζεσαι. Λειψή στη δίνει μα δεν αντιδράς.
Δε διεκδικείς. Θα προλάβω λες
κι αρχίζεις ευθύς μιαν άλλη δουλειά.
Αρχίζεις τη ζωή σου να ζεις να ερωτεύεσαι
όλα αυτά πριν πεθάνεις.
Κοντό το νήμα σου ψυχή μου
μα η ζωή σου ύμνος
ύμνος τρελός κι αθάνατος.
...........................................

-κρυώνεις πατέρα;
-...........................
-πού μένεις πια πατέρα;
-οδός αβύσσου αριθμός 17
-μόνος σου είσαι πατέρα;
-όχι παιδί μου ο Ηλίας με προσέχει κι πονάει κάθε μέρα
-κρυώνεις πατέρα;
-............................
-να σου στείλω μια κουβέρτα μάλλινη;
-.............................
-πατέρα μου λείπεις, σ'αγαπώ δεν πρόλαβα να στο πω σε λατρεύω, κάθε μέρα με βασανίζει
-............................
-πατέρα ακούς; κρυώνεις;

A.M.

μαντινάδες Πόνου

εγκληματίας τσι καρδιάς

είσαι μα δεν το βάνει

ο λογισμός σου το κακό

απού μου έχεις κάμει

..................................

κι αν έχεις Θεε μου αφορμή

κι όλα ετούτα κάνεις

πες μου τη σε παρακαλώ

γιατί θα με πεθάνεις

..................................

Όντε πονέσει η καρδιά

που σου στειλα με δέμα

παίξε τσι Θε μου μπαλωθιά

αφού χτυπά για σένα

.....................................

Πείσμα τσι το χω τσι καρδιάς

που εμάτωσε ξανά για σένα

το βήμα τσι έχασε ταχειά

και πόθανε μένα σου μόνο βλέμμα!

.................................................

μάτωσε απόψε το φεγγάρι

φως μου

και χύθηκεν η λάβα του

στσι γειτονιές του κόσμου

...........................................

ήντα να πω να μη γροικώ

τον πόνο μέσ στα στήθια

απού χάθηκε από τη ζωή

η τρυφερή συνήθεια

.......................................

να ξεριζώσω πρέπει την καρδιά

πόνο να μην τον βάνει

για τούτο το σεβντά

όλη η ζωή δε φτάνει

...........................................

Πόνος και πίκρα στην ψυχή

όλη πονώ για σένα

απου κομμάτια γίνομαι

μένα σου μόνο βλέμμα

...........................................

Δεν τσι χωρίζει ο χωρισμός

τσι αγάπες τσι μεγάλες

γιαυτό μάθια μου δεν ανησυχώ

όντε γλεντάς με άλλες.

...................................

εμπιστοσύνη πια καμία δε σου έχω

το προτιμώ να ζω μακριά

παρά ξοπίσω σου

να τρέχω

.........................................

Καλλιά το έχω να ψοφώ

μακριά απ την αγκαλιά σου

παρά ξανά να σκοτωθώ

με ένα πισωγύρισμά σου

..........................................

μακριά σου νέα αρχή

δεν ήθελα να κάμω

μα σαν την εξεκίνησα

τι είχα και τι χάνω...                                             Mandinades : A.M.

ο καλύτερός μου φίλος!!

σήμερα θα μιλήσω για τον καλύτερό μου φίλο, εκείνον που δεν ήθελε να με πληγώσει , αλλά  το έκανε άθελά του φεύγοντας. ερχόταν το βράδυ και αν με έβλεπε μελαγχολική μου μιλούσε μέχρι να κοιμηθώ, μου έκανε παρέα και περίμενε πολλά από εμένα, ήθελε να μου δώσει τα πάντα, τον θαύμαζα, τον πίστευα , στενοχωριόμουν όταν δεν ήταν καλά, αγαπούσε τη γη και έπιανε πράγματα και τα έκανε τέχνη, φυσιολάτρης, κοιτούσαμε τα αστέρια, απολαμβάναμε τη δροσιά, και τον ελληνικό καφέ, την παρέα, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, τις εκδρομές, με μάθαινε να δουλεύω το σώμα μου να ακούω τις ανάγκες μου, με ένα χάδι ή ένα χαστούκι με έκανε άνθρωπο, απολαμβάναμε μαζί τα απαισιόδοξα βράδια του χειμώνα, με συμβούλευε, με αγαπούσε, τον αγαπούσα και γω , γιατί ήταν ο καλύτερός μου φίλος!!

this world is simple

Τhis world is simple το λέει και το τραγούδι , αυτό που δεν καταλαβαίνουμε εμείς οι κοινοί άνθρωποι είναι ότι τα πράγματα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλά. Γεννιόμαστε-> Πεθαίνουμε. Το ανάμεσα είναι το θέμα. Αυτό το βελάκι. Άλλοι διστάζουν.  Άλλοι το παίρνουν και το καρφώνουν στον τοίχο. Άλλοι το ζουν στο τέρμα.Όσο δεν πάει. Με αυτούς τους τελευταίους είμαι και γω. Δεν μπαίνω σε καλούπια. Είμαι 25 χρονών και δεν σκέφτηκα σοβαρά ούτε μία στιγμή να κάνω οικογένεια. Να δέσω μία αλυσίδα στο πόδι μου και να χορεύω σαν τις αρκούδες των παραμυθιών. Δεν είμαι για τέτοια!Αλλά και για τι είμαι ; να είμαι τόσο μεγάλη και να μην έχω κατασταλάξει στο πώς θέλω να 'ξοδέψω' τη ζωή μου . Ήδη την ξοδεύω όλοι την ξοδεύουμε... Εσύ πότε πιστεύεις ότι δεν ξόδεψες τη ζωή σου; Πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν και πολλές απαιτήσεις από τη ζωή τους... καμιά φορά τους ζηλεύω.... καμιά φορά νιώθω βέβαια ευλογημένη που είμαι αυτή που είμαι με τις αναζητήσεις και τις εκρήξεις μου! είμαι περήφανο συνονθύλευμα. Εκρηκτικό. Μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου -και σε ποιον δεν αρέσει- Ας είμαστε όλοι λίγο πιο τρελοί κάθε μέρα, να ξεφεύγουμε από τη ρουτίνα, να γλυτώσουμε τους εαυτούς μας από την βαρεμάρα! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύουμε! Ας τη ζήσουμε λοιπόν! όπως ακριβώς ταιριάζει στον καθένα... 

8 τρόποι να μακρύνετε τα μαλλιά σας πιο γρήγορα με φυσικό τρόπο

βασισμένο στο άρθρο της Stefanie Dawson , στο Positivemed.com

• πάρτε περισσότερες βιταμίνες
• αυξήστε τις πρωτεϊνες που καταναλώνετε
• κάντε μασάζ σε όλο το κεφάλι την ώρα που λούζεστε
• δοκιμάστε το μίγμα : ένα κουταλάκι  βότκα, 5 σταγόνες λάδι λεβάντας, και 3 σταγόνες λάδι από δεντρολίβανο, μία κουταλιά νερό και ανακατέβετε , εφαρμόζετε σε όλο το κεφάλι
• αποφύγετε τα προϊόντα styling
• βράστε ένα κρεμμύδι και με το νερό πλύντε τα μαλλιά σας
• κάντε πολτό μία πατάτα, βάλτε μέσα το ασπράδι ενός αυγού και ένα κουταλάκι μέλι ανακατέψτε, χρησιμοποιείστε σαν μάσκα μετά το λούσιμο , ξεβγάλτε καλά. 

just be yourself!!

το να είσαι ο εαυτός σου είναι το πιο σημαντικό, να λες αυτά που νιώθεις ακόμη, να μην πέφτεις ψυχολογικά , να κάνεις κάθε μέρα μία καινούρια αρχή και να κοιτάς τους στόχους σου τους προσωπικούς, ποτέ μην ταυτίζεσαι με κάποιον απόλυτα, να είσαι ο εαυτός σου γιατί είναι ο μόνος που πραγματικά έχεις !!! 

shit happens!!!

ΓΙΑ ΑΥΤΟ KEEP GOING !!!

Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ... ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ... ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ ΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ , ΚΟΙΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ !!! 

κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε...

πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς με ένα τέτοιο ποίημα... ένα ωραίο πρωινό του ιανουαρίου, αλκυονίδες μέρες σου λέει... στην κρήτη... σε κινητοποιεί... σου δίνει έναυσμα, να ζήσεις, να τολμήσεις... γίνεσαι και εσύ ένας ... φιλολογίσκος! και μετά , μετά τι; εκεί είναι το θέμα για τον καβάφη, το ταξίδι είναι ο προορισμός μας. δεν υπάρχει μετά αλλά το τώρα, εκεί είναι η ουσία. δεν υπάρχει αθανασία... γεννιόμαστε - πεθαίνουμε... το ανάμεσα είναι το θέμα... καλημέρες!!