Ο χορός της αρκούδας

         

Κάποτε είχα γράψει σε ανάρτηση μου ότι νιώθω ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν εκείνη την καφέ αρκούδα από τα παλιά 🐻 που χορεύει καθώς τη σέρνουν από τη μύτη με ένα χαλινάρι. Να λοιπόν 11 χρόνια αργότερα να συνεχίζω το blog μου που είχα ξεχάσει την ύπαρξη του (σχεδόν) για πάνω από δέκα έτη να χορεύω το χορό της καφέ αρκούδας με ένα αρκουδάκι πάνω μου, το οποίο με έχει κάνει να αναθεωρήσω και την ίδια μου την ύπαρξη. Μια ύπαρξη που άλλοτε με κουραζε και η ανάσα της και τώρα προσέχω με κάθε τρόπο να τη βελτιώσω γιατί χρωστάμε ένα μέλλον και ένα παρόν στους ανθρώπους που φέρνουμε στη ζωή. Θα συνεχίσω να γράφω σε αυτή την πλατφόρμα πιο πολύ γιατί η μετουσίωση του εαυτού μου από blue rose bitch σε κάτι άλλο το οποίο ακόμη διαμορφώνεται έχει ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μερικούς. Οι υπόλοιποι απλά dismiss babies. Η μεταμόρφωση μου από ελεύθερη κοπέλα χωρίς όρια, περιορισμούς και φόβους μετατράπηκε εν μια νυκτί σε μαμά υπεύθυνη για έναν άνθρωπο που εξαρτάται απόλυτα από εμένα. Όμως η μετουσίωση από blue rose σε κάτι άλλο έχει ως ενδιάμεσο σταθμό το black rose. Σε αυτή τη μαύρη εποχή θα αναφερθώ στις επόμενες δημοσιεύσεις μου, η οποία ήταν από την ημέρα της γέννας μου και για την ακρίβεια τρεις ημέρες μετά τη γέννα μου μέχρι περίπου 9-10 μήνες μετά από αυτή. Αλλά αρκετά έγραψα για τώρα μετά από έντεκα χρόνια έχουμε καιρό να κάνουμε catch up και να σχολιάσουμε διάφορα θέματα που αφορούν την προεκλαμψία, εκλαμψια και γενικά τις δυσκολίες του να φέρνεις στη ζωή έναν άνθρωπο και να πορευεσαι χωρίς εξωτερική βοήθεια από τούδε και στο εξής. Όμως όλα γίνονται εκτός από του σπανού τα γένια που λέει χαριτολογώντας και ο άντρας μου, το στήριγμα μου και συνοδοιπόρος εδώ και σχεδόν 9 χρόνια. Καλώς ήρθατε στην εποχή του μαύρου μου τριαντάφυλλου. Black rose era.