σήμερα θα μιλήσω για τον καλύτερό μου φίλο, εκείνον που δεν ήθελε να με πληγώσει , αλλά το έκανε άθελά του φεύγοντας. ερχόταν το βράδυ και αν με έβλεπε μελαγχολική μου μιλούσε μέχρι να κοιμηθώ, μου έκανε παρέα και περίμενε πολλά από εμένα, ήθελε να μου δώσει τα πάντα, τον θαύμαζα, τον πίστευα , στενοχωριόμουν όταν δεν ήταν καλά, αγαπούσε τη γη και έπιανε πράγματα και τα έκανε τέχνη, φυσιολάτρης, κοιτούσαμε τα αστέρια, απολαμβάναμε τη δροσιά, και τον ελληνικό καφέ, την παρέα, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, τις εκδρομές, με μάθαινε να δουλεύω το σώμα μου να ακούω τις ανάγκες μου, με ένα χάδι ή ένα χαστούκι με έκανε άνθρωπο, απολαμβάναμε μαζί τα απαισιόδοξα βράδια του χειμώνα, με συμβούλευε, με αγαπούσε, τον αγαπούσα και γω , γιατί ήταν ο καλύτερός μου φίλος!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σου άρεσε; πες μας τη γνώμη σου!