10 years writer's block

 

        Συγγραφικό μπλοκάρισμα ; Ναι ! Ταυτόχρονα παρακολουθώ από το Youtube το σεμινάριο της φίλης μου της Μαρούλας για την αυτοέκφραση και την αυτοκαθοδηγούμενη γραφή και συνειδητοποιώ ότι πάντα έγραφα από 7-8 χρονών που ξεκίνησα τα ημερολόγια μου μέχρι τα 27. 27-35 έιχα σταματήσει να γράφω. Ίσως μόνο σε σημειώσεις στο κινητό. Τώρα που είμαι 36 έχω ξαναξεκινήσει με αφορμή τις ερωτήσεις του σεμιναρίου αλλά θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε η γραφή που άρχισε πάλι να ρέει (που λέει και η Μαρούλα) και ξεκίνησα και ημερολόγιο και το παλιό μου blog στο οποίο έγραφα επίσης προ δεκαετίας, οπότε excuse the mess για τα προηγούμενα γεγραμμένα. Blue rose bitch για κάποιο λόγο ακόμα με εκφράζει κι ας έχω αλλάξει χρώμα πιο σε black rose bitch είμαι πλέον. Λοιπόν μου είχε λείψει τόσο πολύ που τα δάχτυλα μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο και δεν σταματάνε. Αυτό το συγγραφικό κενό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κάποτε τα ημερολόγια μου διαβάστηκαν από άτομα που δεν έπρεπε και ένιωσα τόσο εκτεθειμένη που άρχισα να γράφω υπολογιστή με μυστικά αρχεία και κρυφές αποθηκεύσεις με άλλα ονόματα. Στην πορεία αυτή η μυστικοπάθεια με κούρασε πολύ και σε συνδυασμό με μια εξωτερική παράκληση <<σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις να μιλάμε αντί να γράφεις>> . Το δέχτηκα και τι δεν δέχτηκα δηλάδη σε εκείνη τη σχέση. Όμως ότι και αν δέχτηκα ποτέ δεν ήταν αρκετό και τελικά τελείωσε και η σχέση και οι απαγορεύσεις. Μέσα μου όμως συνέχισε να υπάρχει η σύγκρουση και δεν συνέχισα να γράφω παρά 10 χρόνια αργότερα που απενοχοποίησα τη γραφή. Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα στο μυαλό μου τις φωνές των ανθρώπων μου να μου λένε <<Μην γράφεις τα προσωπικά σου δημόσια. Εκτίθεσαι.>> , <<Καλά πάλι γράφεις;  Σταμάτα επιτέλους>> και <<Σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις>>. Πόση κρυφή καταπίεση όλα αυτά τα χρόνια για κάτι που τελικά ρέει μέσα μου και δεν μπορώ να το απαρνηθώ (πάλι).  Το 'χω πως το λένε. Το γράψιμο είναι...εγώ. Πόσα χρόνια χαμένα ή και όχι, γιατί δούλεψα πολύ αυτά τα χρόνια με τον εαυτό μου, διάβασα βιβλία αυτοβελτίωσης, συνεργάστηκα με τη φίλη μου τη Μαρία την ψυχολόγο και έζησα ουκ ολίγα. Έκανα δουλειά και να 'μαι 10 + χρόνια αργότερα να μεγαλώνω το παιδί μου και ταυτόχρονα να δίνω στον εαυτό μου ως μαμά την αγάπη, τη φροντίδα και την κατανόηση που είχα ανάγκη ως παιδί. Δεν κατηγορώ κανέναν, η συγχώρεση των γονιών ακολούθησε τη συνειδητοποίηση της αφροντισιάς μου. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Τα υλικά αγαθά πάντα υπερνικούσαν την φροντίδα των συναισθημάτων και του ευαίσθητου παιδικού ψυχισμού. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που τα τακτοποιείς σε κουτιά όλα αυτά που έχεις ζήσει και προχωράς τη ζωή σου. Προχωράμε λοιπόν. Εμπρός! Θα τελειώσω λοιπόν σήμερα με το ρητό του Ray Bradbury που είπε <<Πρέπει να ξέρεις πώς να δέχεσαι την απόρριψη και πώς να απορρίπτεις την αποδοχή!>>. Τώρα πλέον ξέρω πόσο πολύ η γραφή είναι κτήμα μου και δεν με σταματάει τίποτα πια.