ακμή-παρακμή-θάνατος

     Αυτό που ξεχνάμε όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι καθώς περνάνε τα χρόνια είναι πως όλοι θα πεθάνουμε. Το πότε δεν το ξέρουμε. Γιατί όμως συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε αθάνατοι; Με το που φύγουμε θα γίνουμε μια φωτογραφία στα σπίτια των παιδιών μας (στην καλύτερη περίπτωση). Από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα πηγαίνουμε. Στη μέση η ζωή. Πόση έχθρα, πόση πονηριά και κακία χωράει στο διάστημα που μας χαρίζεται σε αυτή τη Γη; Κάποτε ένας δάσκαλος είχε πει ότι η ζωή όλων των ανθρώπων, οργανισμών και πολιτισμών καλών και κακών ακολουθεί την ίδια πορεία: ακμή-παρακμη-θάνατος. Πώς μέσα σε αυτή τη διαδρομή δεν κοιτάει ο καθένας να προοδεύσει, να βρει τις κλίσεις του, να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να γίνει καλύτερος, να συγχωρήσει; Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να πάει μπροστά, αντί να ζει μια ζωή μέσα στο φόβο, την κριτική και την κακία. Κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του σταυρό και πολλές φορές δεν έχουμε καμία εικόνα για το τι μπορεί να περνάει ο διπλανός μας ακόμα και αν είναι ένας πολύ δικός μας άνθρωπος. Πόση μοναξιά, δυστυχία και πόνος κρύβεται άραγε στον κόσμο; Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να σε πατήσει σαν άνθρωπο, να σε εκμεταλλευτεί και να ζει σε βάρος σου. Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο άνθρωποι λοιπόν μπας και φωτίσει λίγο αυτό το σκοτάδι του κόσμου που ζούμε. Κλείνω με την γνώση ότι είναι στο χέρι μας να μην περάσουν τα τραύματα και τα απωθημένα μας στις νέες γενιές και με την ελπίδα ότι αυτές θα είναι καλύτερες από τη δική μας! 

το δώρο του θυμού!

                                               Οι ημικρανίες. Οι ημικρανίες λένε ότι είναι αποτέλεσμα χρόνιου συσσωρευμένου θυμού. Εγώ θα το πάω ακόμα πιο πίσω. Επί χρόνια δέχεσαι και υπομένεις συμπεριφορές που είναι πάνω από αυτό που μπορείς να αντέξεις. Έτσι αφήνεις τον εαυτό σου αφρόντιστο και τις ανάγκες σου παραμελημένες. Αλλά συνεχίζεις... Μαζεύεις αρνητικότητα, τόση που όταν φτάσεις στο αμήν δεν σου έχει μείνει πια τίποτα να επουλωθεί. Κατά κάποιον τρόπο ο θυμός μας προστατεύει από ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε. Ναι είναι καλός ο θυμός, είναι φίλος μας γίνεται πηγή ζωής και ενέργειας. Σε μαθαίνει μέχρι που μπορείς να αντέξεις, να φροντίσεις τον εαυτό σου και να μην γίνεσαι άλλο υποχείριο αδηφάγων ανθρώπων που σε χρησιμοποιούν και κοιτούν μόνο να παίρνουν από εσένα. Όταν ο θυμός γίνει οργή δεν υπάρχει επιστροφή. Το θέμα είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι το θυμό σου προς όφελός σου και να μην σου καταστρέφει την υγεία. Πόσα αυτοάνοσα, πόσοι καρκίνοι τρέφονται από την αρνητικότητα που διαβρέχει τις ζωές μας; Η γαλήνη μέσα σου θα γυρίσει όταν αποδεχτείς το θυμό σου και μάθεις να τον χρησιμοποιείς προς όφελός σου. Τι έχει να σου διδάξει; Γιατί αγανακτείς; Ποια κουμπιά σου πάτησαν; Μέχρι πότε θα ανέχεσαι καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν και σου φθείρουν την ψυχή; Η σοφία που θα έρθει μετά τη διαχείριση του θυμού είναι το δώρο σου. Δέξου το και αγκάλιασε τον εαυτό σου που για μία ακόμα φορά τα κατάφερε και προχώρα! 

Το βιβλίο της Αγνής Μαριακάκη <<Σου αξίζει να ευτυχήσεις>> αποτελεί έμπνευση για το κείμενο αυτό αλλά και για επόμενα που θα ακολουθήσουν. 

10 years writer's block

 

        Συγγραφικό μπλοκάρισμα ; Ναι ! Ταυτόχρονα παρακολουθώ από το Youtube το σεμινάριο της φίλης μου της Μαρούλας για την αυτοέκφραση και την αυτοκαθοδηγούμενη γραφή και συνειδητοποιώ ότι πάντα έγραφα από 7-8 χρονών που ξεκίνησα τα ημερολόγια μου μέχρι τα 27. 27-35 έιχα σταματήσει να γράφω. Ίσως μόνο σε σημειώσεις στο κινητό. Τώρα που είμαι 36 έχω ξαναξεκινήσει με αφορμή τις ερωτήσεις του σεμιναρίου αλλά θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε η γραφή που άρχισε πάλι να ρέει (που λέει και η Μαρούλα) και ξεκίνησα και ημερολόγιο και το παλιό μου blog στο οποίο έγραφα επίσης προ δεκαετίας, οπότε excuse the mess για τα προηγούμενα γεγραμμένα. Blue rose bitch για κάποιο λόγο ακόμα με εκφράζει κι ας έχω αλλάξει χρώμα πιο σε black rose bitch είμαι πλέον. Λοιπόν μου είχε λείψει τόσο πολύ που τα δάχτυλα μου τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο και δεν σταματάνε. Αυτό το συγγραφικό κενό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κάποτε τα ημερολόγια μου διαβάστηκαν από άτομα που δεν έπρεπε και ένιωσα τόσο εκτεθειμένη που άρχισα να γράφω υπολογιστή με μυστικά αρχεία και κρυφές αποθηκεύσεις με άλλα ονόματα. Στην πορεία αυτή η μυστικοπάθεια με κούρασε πολύ και σε συνδυασμό με μια εξωτερική παράκληση <<σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις να μιλάμε αντί να γράφεις>> . Το δέχτηκα και τι δεν δέχτηκα δηλάδη σε εκείνη τη σχέση. Όμως ότι και αν δέχτηκα ποτέ δεν ήταν αρκετό και τελικά τελείωσε και η σχέση και οι απαγορεύσεις. Μέσα μου όμως συνέχισε να υπάρχει η σύγκρουση και δεν συνέχισα να γράφω παρά 10 χρόνια αργότερα που απενοχοποίησα τη γραφή. Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα στο μυαλό μου τις φωνές των ανθρώπων μου να μου λένε <<Μην γράφεις τα προσωπικά σου δημόσια. Εκτίθεσαι.>> , <<Καλά πάλι γράφεις;  Σταμάτα επιτέλους>> και <<Σε παρακαλώ μην ξαναγράψεις>>. Πόση κρυφή καταπίεση όλα αυτά τα χρόνια για κάτι που τελικά ρέει μέσα μου και δεν μπορώ να το απαρνηθώ (πάλι).  Το 'χω πως το λένε. Το γράψιμο είναι...εγώ. Πόσα χρόνια χαμένα ή και όχι, γιατί δούλεψα πολύ αυτά τα χρόνια με τον εαυτό μου, διάβασα βιβλία αυτοβελτίωσης, συνεργάστηκα με τη φίλη μου τη Μαρία την ψυχολόγο και έζησα ουκ ολίγα. Έκανα δουλειά και να 'μαι 10 + χρόνια αργότερα να μεγαλώνω το παιδί μου και ταυτόχρονα να δίνω στον εαυτό μου ως μαμά την αγάπη, τη φροντίδα και την κατανόηση που είχα ανάγκη ως παιδί. Δεν κατηγορώ κανέναν, η συγχώρεση των γονιών ακολούθησε τη συνειδητοποίηση της αφροντισιάς μου. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Τα υλικά αγαθά πάντα υπερνικούσαν την φροντίδα των συναισθημάτων και του ευαίσθητου παιδικού ψυχισμού. Έρχεται λοιπόν η στιγμή που τα τακτοποιείς σε κουτιά όλα αυτά που έχεις ζήσει και προχωράς τη ζωή σου. Προχωράμε λοιπόν. Εμπρός! Θα τελειώσω λοιπόν σήμερα με το ρητό του Ray Bradbury που είπε <<Πρέπει να ξέρεις πώς να δέχεσαι την απόρριψη και πώς να απορρίπτεις την αποδοχή!>>. Τώρα πλέον ξέρω πόσο πολύ η γραφή είναι κτήμα μου και δεν με σταματάει τίποτα πια. 

Οδός αβύσσου αριθμός 0

Είναι ο βίος φυλακή 

Κι η φυλακή είναι τάφος

Απου χει μέσα ζωντανούς

Και τσι κρατά στο χώμα.

...........................

Χεράκι μέσα στην καρδιά 

Μπαίνει και την τραβάει 

Πίσω σε μια στιγμή 

Να έρθει μην πονάει.

............................

Μητέρα κράτησε καλά 

Τον όμορφο το γιο σου

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου

Ούτε το θανατικό σου.

.........................

Το τέλος ήτανε κοντά 

Σπασμούς είχε το σωμα

Μα η μοίρα ήθελε να δω

Τω μαθιω σου τ' ομορφο το χρωμα.

...........................

Ο χορός της αρκούδας

         

Κάποτε είχα γράψει σε ανάρτηση μου ότι νιώθω ότι αν κάνω οικογένεια θα είμαι σαν εκείνη την καφέ αρκούδα από τα παλιά 🐻 που χορεύει καθώς τη σέρνουν από τη μύτη με ένα χαλινάρι. Να λοιπόν 11 χρόνια αργότερα να συνεχίζω το blog μου που είχα ξεχάσει την ύπαρξη του (σχεδόν) για πάνω από δέκα έτη να χορεύω το χορό της καφέ αρκούδας με ένα αρκουδάκι πάνω μου, το οποίο με έχει κάνει να αναθεωρήσω και την ίδια μου την ύπαρξη. Μια ύπαρξη που άλλοτε με κουραζε και η ανάσα της και τώρα προσέχω με κάθε τρόπο να τη βελτιώσω γιατί χρωστάμε ένα μέλλον και ένα παρόν στους ανθρώπους που φέρνουμε στη ζωή. Θα συνεχίσω να γράφω σε αυτή την πλατφόρμα πιο πολύ γιατί η μετουσίωση του εαυτού μου από blue rose bitch σε κάτι άλλο το οποίο ακόμη διαμορφώνεται έχει ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μερικούς. Οι υπόλοιποι απλά dismiss babies. Η μεταμόρφωση μου από ελεύθερη κοπέλα χωρίς όρια, περιορισμούς και φόβους μετατράπηκε εν μια νυκτί σε μαμά υπεύθυνη για έναν άνθρωπο που εξαρτάται απόλυτα από εμένα. Όμως η μετουσίωση από blue rose σε κάτι άλλο έχει ως ενδιάμεσο σταθμό το black rose. Σε αυτή τη μαύρη εποχή θα αναφερθώ στις επόμενες δημοσιεύσεις μου, η οποία ήταν από την ημέρα της γέννας μου και για την ακρίβεια τρεις ημέρες μετά τη γέννα μου μέχρι περίπου 9-10 μήνες μετά από αυτή. Αλλά αρκετά έγραψα για τώρα μετά από έντεκα χρόνια έχουμε καιρό να κάνουμε catch up και να σχολιάσουμε διάφορα θέματα που αφορούν την προεκλαμψία, εκλαμψια και γενικά τις δυσκολίες του να φέρνεις στη ζωή έναν άνθρωπο και να πορευεσαι χωρίς εξωτερική βοήθεια από τούδε και στο εξής. Όμως όλα γίνονται εκτός από του σπανού τα γένια που λέει χαριτολογώντας και ο άντρας μου, το στήριγμα μου και συνοδοιπόρος εδώ και σχεδόν 9 χρόνια. Καλώς ήρθατε στην εποχή του μαύρου μου τριαντάφυλλου. Black rose era.