STOXOI ZWHS

όλοι με κάποιο όνειρο ξυπνάμε που στο τέλος της μέρας το έχουμε ξεχάσει, το έχουμε κλείσει σε ένα αποθηκάκι που βάζουμε όλα τα πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε! όλοι κάτι θέλουμε, άλλος να πάει να μείνει στο εξωτερικό , άλλος να ερωτευτεί άλλος να ξεχάσει μια αγάπη που τον πλήγωσε, άλλος να χάσει κιλά, άλλος να πάρει κιλά, άλλος να έχει υγεία και να αναπνέει και αυτό του είναι αρκετό, κάποιος σκέφτεται ότι θέλει να κάνει μόνο πράγματα και επιλογές στη ζωή του που τον εκφράζουν κι ας μην του αρέσει τίποτα από αυτά που κάνει. το να ακούει κάποιος τις ανάγκες του και τα όνειρα της ψυχής του είναι πολύ σημαντικό , σε δεύτερες ζωές δεν πιστεύουμε και δεν υπάρχουν! ένα είναι το όπλο για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα όνειρά μας, η αισιοδοξία, όσο δεν αφήνουμε κανέναν να μας στερήσει αυτό το χαμόγελο! ακούω τον ήχο μιας πόρτας, πάει να ανοίξει η πόρτα της αποθήκης με τις αναμνήσεις, πάω να κλειδώσω και να τις βγάλω μόνο όταν θα μαι γριά σε μία πολυθρόνα με πολλές γάτες έχοντας ζήσει τη ζωή που ήθελα και θα χρειαστώ μια ανασκόπηση , μια περίληψη του τι έκανα και πως. Αυτό το κλειδί από το αποθηκάκι θα το θάψω στην αυλή. Μίλα όμορφα σε αυτούς που αγαπάς , γιατί οι λέξεις πονάνε μένουν δεν ξεχνιούνται , τίποτα δεν ξεχνιέται . μην πέσεις όμως χαμηλά για κανέναν ακούς ψυχή μ ? κανείς δεν είναι δεδομένος και κανείς δεν είναι τέλειος και ούτε συ να είσαι .

BLACKY

αγάπη μου παντοτινή,
έφυγες ένα βράδυ απ' τη ζωή
χωρίς ελπίδα γυρισμού
μ'αυτό το χάδι αποχωρισμού.
Μικρό το αντίο. Στεναγμός.
Θανάτου σκίρτημα ξανά
Ζωή.

σαν σήμερα... πέθανες, Καρυωτάκη!

Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.




H τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

φωνή αβύσσου αριθμός 17!!

Αυτός πέθανε. Οι ελιές μεγαλώνουν.
Αυτός πέθανε. Τα παιδιά μεγαλώνουν.
Αυτός πέθανε. Εμείς όχι.
Εμείς ζούμε. Ζουμε μια ζωή μισή.
Πονάμε κάθε μέρα
στο βλέμμα της γριάς
που μας πονάει λέγοντας
Αδικίες που κάνει η ζωή.
.........................................
ποίημα λύπης γράφω και γω
καθώς εκείνος που αγαπώ
έχει πεθάνει.
θάνατος μικρός καθημερινός
κι όμως τόσο αληθινός.
Ποίημα ψυχής σου γράφω καλέ μου.
Ψυχή απ την ψυχή μου να σου δώσω
πνοή κι ας πεθάνω
για λίγο να δω από ψηλά
εσένα
να γυρίζεις σε Εκείνη
που σε περιμένει,
ένας στόχος αθάνατος
ο θάνατός μου_η ζωή σου.
.........................................................
έχει μοιράσει ο χάροντας
ζωή σε όλους μα και σε σένα.
Δε βιάζεσαι. Λειψή στη δίνει μα δεν αντιδράς.
Δε διεκδικείς. Θα προλάβω λες
κι αρχίζεις ευθύς μιαν άλλη δουλειά.
Αρχίζεις τη ζωή σου να ζεις να ερωτεύεσαι
όλα αυτά πριν πεθάνεις.
Κοντό το νήμα σου ψυχή μου
μα η ζωή σου ύμνος
ύμνος τρελός κι αθάνατος.
...........................................

-κρυώνεις πατέρα;
-...........................
-πού μένεις πια πατέρα;
-οδός αβύσσου αριθμός 17
-μόνος σου είσαι πατέρα;
-όχι παιδί μου ο Ηλίας με προσέχει κι πονάει κάθε μέρα
-κρυώνεις πατέρα;
-............................
-να σου στείλω μια κουβέρτα μάλλινη;
-.............................
-πατέρα μου λείπεις, σ'αγαπώ δεν πρόλαβα να στο πω σε λατρεύω, κάθε μέρα με βασανίζει
-............................
-πατέρα ακούς; κρυώνεις;

A.M.

μαντινάδες Πόνου

εγκληματίας τσι καρδιάς

είσαι μα δεν το βάνει

ο λογισμός σου το κακό

απού μου έχεις κάμει

..................................

κι αν έχεις Θεε μου αφορμή

κι όλα ετούτα κάνεις

πες μου τη σε παρακαλώ

γιατί θα με πεθάνεις

..................................

Όντε πονέσει η καρδιά

που σου στειλα με δέμα

παίξε τσι Θε μου μπαλωθιά

αφού χτυπά για σένα

.....................................

Πείσμα τσι το χω τσι καρδιάς

που εμάτωσε ξανά για σένα

το βήμα τσι έχασε ταχειά

και πόθανε μένα σου μόνο βλέμμα!

.................................................

μάτωσε απόψε το φεγγάρι

φως μου

και χύθηκεν η λάβα του

στσι γειτονιές του κόσμου

...........................................

ήντα να πω να μη γροικώ

τον πόνο μέσ στα στήθια

απού χάθηκε από τη ζωή

η τρυφερή συνήθεια

.......................................

να ξεριζώσω πρέπει την καρδιά

πόνο να μην τον βάνει

για τούτο το σεβντά

όλη η ζωή δε φτάνει

...........................................

Πόνος και πίκρα στην ψυχή

όλη πονώ για σένα

απου κομμάτια γίνομαι

μένα σου μόνο βλέμμα

...........................................

Δεν τσι χωρίζει ο χωρισμός

τσι αγάπες τσι μεγάλες

γιαυτό μάθια μου δεν ανησυχώ

όντε γλεντάς με άλλες.

...................................

εμπιστοσύνη πια καμία δε σου έχω

το προτιμώ να ζω μακριά

παρά ξοπίσω σου

να τρέχω

.........................................

Καλλιά το έχω να ψοφώ

μακριά απ την αγκαλιά σου

παρά ξανά να σκοτωθώ

με ένα πισωγύρισμά σου

..........................................

μακριά σου νέα αρχή

δεν ήθελα να κάμω

μα σαν την εξεκίνησα

τι είχα και τι χάνω...                                             Mandinades : A.M.

ο καλύτερός μου φίλος!!

σήμερα θα μιλήσω για τον καλύτερό μου φίλο, εκείνον που δεν ήθελε να με πληγώσει , αλλά  το έκανε άθελά του φεύγοντας. ερχόταν το βράδυ και αν με έβλεπε μελαγχολική μου μιλούσε μέχρι να κοιμηθώ, μου έκανε παρέα και περίμενε πολλά από εμένα, ήθελε να μου δώσει τα πάντα, τον θαύμαζα, τον πίστευα , στενοχωριόμουν όταν δεν ήταν καλά, αγαπούσε τη γη και έπιανε πράγματα και τα έκανε τέχνη, φυσιολάτρης, κοιτούσαμε τα αστέρια, απολαμβάναμε τη δροσιά, και τον ελληνικό καφέ, την παρέα, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, τις εκδρομές, με μάθαινε να δουλεύω το σώμα μου να ακούω τις ανάγκες μου, με ένα χάδι ή ένα χαστούκι με έκανε άνθρωπο, απολαμβάναμε μαζί τα απαισιόδοξα βράδια του χειμώνα, με συμβούλευε, με αγαπούσε, τον αγαπούσα και γω , γιατί ήταν ο καλύτερός μου φίλος!!