Ο χρόνος.

Ο χρόνος ρέει, ενίοτε τρέχει. Άλλες φορές νιώθεις ότι σταματάει. Σαν σήμερα πριν  17 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου ένα πρωινό που ήμασταν μαζί στο σπίτι. Έτυχε να είμαι "μαζί" του την τελευταία του μερα στο σπίτι που έφτιαξε με αγάπη για να βάλει μέσα την οικογένεια που δημιούργησε. Η οικογένεια που φτιάχνεις είναι πιο σημαντική από αυτήν που προέρχεσαι λένε και θα συμφωνήσω γιατί αυτή είναι το μέλλον. Όμως, σε ένα μεγάλο ποσοστό το παρελθόν σου σε καθορίζει. Ευτυχώς εμένα με καθόρισαν δύο καλοί άνθρωποι, αγνοί με καλές προθέσεις και ζεστό χαμόγελο και μια αγκαλιά που ένιωθες ότι αγκαλιάζει την ψυχή σου.  "Ξύπνα αγάπη μου να πιούμε ένα καφέ". Δεν ξύπνησα "άσε με ρε μπαμπά να κοιμηθώ λίγο". Δεν νιώθω τύψεις πια, αλλά τώρα και τι δεν θα δινα για να πιούμε αυτόν τον καφέ εκεί στο μπαλκονακι όπως πάντα στη θέση σου εσύ να καπνίζεις  τα Stevenson πορτοκαλί το σκληρό και εγώ να φτιάχνω βαρύ ελληνικό να πιούμε μαζί και να συζητήσουμε για τα πιο απίθανα πράγματα. Πόσο σπανίζει στις μέρες μας να συζητούν οι άνθρωποι για ιδέες και όχι για τα βαρετά πράγματα της καθημερινότητας. "Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου το 2050;" Σε έκανε να ονειρεύεσαι χωρίς να ξέρεις ότι ονειρεύεσαι. "Ακόμα δεν έχει έρθει το 2050!  Είναι 2025 και θα σου πω όμως ότι έκανα 15 χρόνια να πατήσω το διάδρομο που οδηγεί στο σπίτι και ξαπλωσες εκεί για τελευταία φορά κάτω από τη βερικοκιά με θέα τον ουρανό. Ποια να ήταν η τελευταία σου σκέψη; Δεν υπάρχει πια ούτε η βερικοκιά, τα πάντα βρίσκονται σε διαρκή  ροή. Θα σου πω ότι έχω γίνει μαμά και όση ώρα γράφω θηλάζω τον εγγονό σου. Ξέρει να λέει παππού και γιαγιά. Περνάει υπέροχα με τη γιαγιά, παίζει, χορεύει, του δείχνει τον κόσμο. Εγώ έχω παντρευτεί το Γιώργο και είμαι σίγουρη ότι θα τον συμπαθουσες πολύ. Επίσης εχω αλλάξει 20 δουλειές από τότε, σου θυμίζει κάτι; Έχω μάθει να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που μου έλεγες αυτούς που δεν έχουν καλές προθέσεις. Δεν τους επιτρέπω να μου στερούν την αξιοπρέπεια μου πια. Μισή ζωή έχει περάσει από τότε Τετάρτη, 12 Νοεμβρίου το 2008 και σήμερα Τετάρτη είναι κοίτα να δεις! Ξέρεις ότι όταν γέννησα το μωρό κόντεψα και εγώ να πεθάνω και σκεφτόμουν ότι δε θα με γνωρίσει ποτέ το μωρό και θα μεγαλώσει ορφανό; Σκεφτόμουν ότι θα έρθω να σε βρω κι ας μην τα πιστεύουμε εμείς αυτά... Όμως πάλεψα πολύ να κρατηθώ ειδικά το Παρασκευοσαββατοκύριακο 12-13-14 Απριλίου '24. Ήμουν στο σπίτι του Γιώργου με τη μαμά και το Γιώργο και το μωρό αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εντάξει τα κατάφερα! Τα μικρά δίνουν τις δικές τους μάχες αλλά σε γενικές γραμμές τα έχουν καταφέρει πολύ καλά. Μακάρι να τους έβλεπες. Η μαμά είναι καλά και έχει προσπαθήσει πολύ για αυτό έτσι πως έφυγες σαν κλέφτης στα μουλωχτά! Η ζωή περνάει γρήγορα. Ελπίζω οι αναμνήσεις που θα έχει το παιδί μου από μας να είναι όμορφες και γεμάτες συναισθήματα, χρώματα, αρώματα. Σίγουρα θα του μάθουμε να είναι δουλευτης γιατί και ο Γιώργος και εγώ είμαστε. Εκτός από αυτό ελπίζω να είναι ευτυχισμένος και λογικός και τίμιος όπως εσύ. Λοιπόν ξέρεις κάτι; Τα τραύματά μας μας αλλάζουν αλλά εμείς αποφασίζουμε πως θα μας καθορίσουν και τι δίδαγμα θα πάρουμε από αυτά. Αντίο λοιπόν και πάλι αν και εκεί που κατοικείς δεν υπάρχει χρόνος, γιατί είσαι παντού: στον αέρα, στον ήλιο, στη θάλασσα, στον ουρανό, στη βροχή... Παντού και πουθενά".