Αυτό που ξεχνάμε όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι καθώς περνάνε τα χρόνια είναι πως όλοι θα πεθάνουμε. Το πότε δεν το ξέρουμε. Γιατί όμως συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε αθάνατοι; Με το που φύγουμε θα γίνουμε μια φωτογραφία στα σπίτια των παιδιών μας (στην καλύτερη περίπτωση). Από το τίποτα ερχόμαστε και στο τίποτα πηγαίνουμε. Στη μέση η ζωή. Πόση έχθρα, πόση πονηριά και κακία χωράει στο διάστημα που μας χαρίζεται σε αυτή τη Γη; Κάποτε ένας δάσκαλος είχε πει ότι η ζωή όλων των ανθρώπων, οργανισμών και πολιτισμών καλών και κακών ακολουθεί την ίδια πορεία: ακμή-παρακμη-θάνατος. Πώς μέσα σε αυτή τη διαδρομή δεν κοιτάει ο καθένας να προοδεύσει, να βρει τις κλίσεις του, να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να γίνει καλύτερος, να συγχωρήσει; Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να πάει μπροστά, αντί να ζει μια ζωή μέσα στο φόβο, την κριτική και την κακία. Κάθε άνθρωπος σηκώνει το δικό του σταυρό και πολλές φορές δεν έχουμε καμία εικόνα για το τι μπορεί να περνάει ο διπλανός μας ακόμα και αν είναι ένας πολύ δικός μας άνθρωπος. Πόση μοναξιά, δυστυχία και πόνος κρύβεται άραγε στον κόσμο; Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να σε πατήσει σαν άνθρωπο, να σε εκμεταλλευτεί και να ζει σε βάρος σου. Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο άνθρωποι λοιπόν μπας και φωτίσει λίγο αυτό το σκοτάδι του κόσμου που ζούμε. Κλείνω με την γνώση ότι είναι στο χέρι μας να μην περάσουν τα τραύματα και τα απωθημένα μας στις νέες γενιές και με την ελπίδα ότι αυτές θα είναι καλύτερες από τη δική μας!
